ورقه‌هایی با حاشیه قهوه‌ای، جلد‌های بی‌ورق. و ورق‌های پرپر شده‌ی پراکنده.

یکی دو ماه پیش تصمیم گرفتم که کتابخانه ی کوچکمان را دسته بندی کنم. حین این کار کلی کتاب پیدا کردم که بیشترشان تجدید چاپ نشده بودند و بوی کهنگی ناجوری داشتند. چندتایشان چشمم را گرفتند و خواستم که در همان هفته همه را بخوانم. اما عادتی که داشتم اجازه نمی داد که این کار را بکنم. وقتی کتابی را تمام نکنم نمی توانم سراغ کتاب دیگری بروم.

به تجویز آقای کلانتری شروع کردم به خواندن آثار کلاسیک. اول با مسخ شروع کردم و بعد هم خنده ی سرخ را تمام کردم. الان هم مشغول قمارباز داستایفسکی هستم. نقطه اشتراکشان حسی است که القا می کند. حس ((ببینم بعدش چی میشه)) نیست، بیشتر ((بذار بخونمش، به درد میخوره)) است.